അമ്മ
ഇന്ന് ലോകമാതൃദിനം, ഈ ദിനത്തിൻറെ കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് എന്തോ ഒരു സംശയം, ഒരു പന്തികേടുപോലെ, ഇങ്ങിനെ ഒരു ദിവസ്സത്തിൻറെ ആവശ്യം ഉ ണ്ടോ എന്നൊരു തോന്നൽ, കാരണം ഓർമ്മ വച്ച നാൾ മുതൽ എനിക്ക് എന്നും മാതൃദിനം തന്നെയാണ്. കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോൾ അമ്മ വീട്ടിനു പുറത്തു എവി ടെയെങ്കിലും പോയാൽ തിരിച്ചു വരുന്നത്‌ വരെ ഞാൻ വീട്ടിൻറെ മുമ്പിലുള്ള പ്ലാവിൻറെ ചുവട്ടിൽ നിന്നും തെക്കോട്ട് നോക്കിയിരിക്കും, കൂരാറ വായന ശാലയിൽ നിന്നും പള്ളിയുടെ ഇടവഴിയിൽ ഇറങ്ങി നടേമ്മൽ കിട്ടാട്ടൻറെ പ റമ്പ് വഴി കൂരാറ വയലിൽ ഇറങ്ങുന്നത്‌ കണ്ടാൽ ഞാൻ ഒച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു കൂവും, അമ്മ വരുന്നുണ്ടേ, പിന്നെ വലിയ സന്തോഷമാണ്. അമ്മ വീട്ടിൽ നി ന്നും എങ്ങോട്ട് പോകുന്നതും എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നില്ല.
നാട് വിട്ടു പോകുന്നത് വരെ നിത്യവും അമ്മയാണ് ചോറു വിളമ്പുക, നാട് വിട്ടതിന് ശേഷവും മൂന്ന് നേരവും ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ അമ്മയെ ഓർ ക്കും, കത്തുകൾ അങ്ങോട്ടും, ഇങ്ങോട്ടും മുടങ്ങാതെ അയക്കും. ടെലിഫോ ണ്‍ സർവ സാധാരണമായപ്പോൾ എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും മുടങ്ങാതെ വി ളിക്കും. അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ വയറു നിറയും. ഫോൺ വിളിച്ചു സംസാരിച്ച ദിവസ്സങ്ങളിൽ ഉറങ്ങാൻ തന്നെ ഒരു സുഖമാണ്. പറഞ്ഞ റിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത സന്തോഷം.
രണ്ടായിരത്തി നാല് ആഗസ്റ്റിൽ (ദിവസ്സം ഓർമ്മയില്ല) ഞാൻ ഗൾഫിൽ നി ന്നും നാട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ പതിവിനു വിപരീതമായി ചേട്ടത്തി ഭക്ഷണം വിളമ്പുന്നത് കണ്ടു. ഞാൻ അമ്മയോടു "എന്താ ഇപ്പോൾ ഭക്ഷണം വിളമ്പാ റില്ലേ" എന്ന് ചോദിച്ചു. "ഇല്ല മോനെ, എനിക്ക് ഇപ്പോൾ വയ്യാതായി" ഞാൻ ഇ പ്പോൾ വിളമ്പാറില്ല, എന്തായാലും കുറെ നാളുകൾക്കു ശേഷം നീ വന്നതല്ലേ, നിൻറെ ആഗ്രഹം നടക്കട്ടെയെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു അടുക്കളയിൽ പോയി എനിക്ക് ചോറുമായി വന്നു. അതു കഴിച്ചപ്പോൾ എനിക്കു അറിയില്ലായിരുന്നു അമ്മയുടെ കൈ കൊണ്ടുള്ള അവസാനത്തെ ചോറായിരുന്നു അതെന്ന കാ ര്യം.
ഞാൻ തിരിച്ചു ഗൾഫിലേക്ക് പോയി, രണ്ടായിരത്തി അഞ്ചു ആഗസ്റ്റ്‌ നാലിന് ഭാ ര്യയുടെ ഫോണ്‍ വന്നു, അമ്മക്കു സുഖം ഇല്ല സ്ട്രോക്ക് വന്നു തലശ്ശേരി ടെ ലി ആശുപത്രിയിൽ ഐ സി യു വിലാണ് ഉള്ളത്‌, ആറാം തിയ്യതി ഞാൻ നാട്ടി ൽ എത്തിയപ്പോൾ നേരേ ആശുപത്രിയിൽ എത്തി, അന്ന് ഉച്ചക്ക് അമ്മയെ വാ ർഡിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്ന അമ്മയെ നോക്കി വിളിച്ചപ്പോ ൾ പതിയെ കണ്ണ് പകുതി തുറന്നു, ചുണ്ടിൽ നിന്നും സ്വരം പുറത്തേക്കു വ ന്നു"മോൻ എപ്പോൾ എത്തി" കൂട്ടത്തിൽ ഒരു ചെറു ചിരിയും. വീണ്ടും കണ്ണു കൾ അടച്ചു.
പിറ്റേ ദിവസ്സം അവസ്ഥ വീണ്ടും മോശമായി. പിന്നെ ബോധം തെളിഞ്ഞതോ കണ്ണ് തുറന്നതോയില്ല. എന്നെ കാണുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം കിട്ടിയ ബോധമാ യിരുന്നു അത് എന്നു എനിക്കു ഇപ്പോളും ഉറപ്പുണ്ട്. പിന്നെ ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ പ്പോൾ ചികിത്സ കൊണ്ട് കാര്യമില്ലത്തതിനാൽ, ഡോക്ടറുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാ രം വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോരുമ്പോൾ ആംബുലൻസ് മൊകേരി വയലിൽ എ ത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വിഷമം കൊണ്ട് വീർപ്പ് മുട്ടുകയായിരുന്നു. എഴുപതു വർ ഷക്കാലം അമ്മ നടന്നു പോയ വഴികൾ, രണ്ടു മാസ്സങ്ങ ൾക്കു മുമ്പ് വരെ അ മ്മ നടന്ന വഴികൾ, വഴിയിലെ മണ്‍ തരികളും, മരങ്ങളും വഴികളുമെല്ലാം നി ശബ്ദം തേങ്ങുകയാണെന്നൊരു തോന്നൽ. അ മ്മ സ്ഥിരം നടന്നു പോകാറുള്ള വഴിയിൽ കൂടി വെറുമൊരു ശ്വാസം മാത്രം ബാക്കിയുള്ള അമ്മയുടെ ശരിര വുമായി ആംബുലസ്സിൽ വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ട് പോകുമ്പോൾ അമ്മയെ നിത്യ വും കണ്ട് പരസ്പര വിശേഷങ്ങളും കുശലാന്വേഷണങ്ങളും നടത്താറുള്ള പല രും വിതുമ്പുകയായിരുന്നു.
കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ അമ്മയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു മൊകേരി വയലിലേക്ക് കൂടെ പോകും, വഴിയിൽ കുഞ്ഞിത്തുണ്ടിയിൽ മാധവൻ ചേട്ടൻറെ കടയി ൽ നിന്നും മുർക്കും ചായയും വാങ്ങി തരും. അമ്മയുടെ കൂടെ വയലിൽ പോ കാൻ ഞങ്ങൾ മക്കൾ പരസ്പരം മൽസ്സരിക്കും. അമ്മക്ക് നിത്യവും കൃഷിയും വയലും കാണണമെന്നത് നിർബന്ധമായിരുന്നു. നെൽ വയൽ വരമ്പിലും വാ ഴ കൃഷിയുടേയും മരച്ചീനി കൃഷിയുടെയും ഇടയിൽ വെറുതെ നടന്ന് കുറ ച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു പോരും. എന്നാൽ കൂടെ പോകുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് ചായയും മുർക്കും കഴിക്കുകയാണ് ഉദ്ദേശം. കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ എങ്ങിനെ യെങ്കിലും തിരിച്ചു പോന്നാൽ മതിയെന്ന് വിചാരിക്കും.
വീട്ടിലെത്തി കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, രാണ്ടായിരത്തി അഞ്ചു അഗസ്റ്റ് മാസം മുപ്പതാം തിയ്യതി അമ്മ മരിച്ചു. അമ്മ ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ മൊകേരി വ യലിലും കൂരാറ വയലിലുമുള്ള ഞങ്ങളുടെ കണ്ടങ്ങളിൽ സ്ഥിരമായി നെൽ കൃഷിയുണ്ടായിരുന്നു. കാർഷിക രംഗം സ മ്പദ് സമൃദ്ധമായിരുന്ന ആ കാല ത്ത് നെൽ കൃഷി നഷ്ടമില്ലാതെ നടന്നു പോയിരുന്നു. എന്നാൽ അടുത്ത കാല ത്ത് മൊകേരി വയലിൽ അമ്മ കൃഷി ചെയ്തിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്ഥലം തേടി ഞാൻ നടന്നു, എവിടെയായിരുന്നു അതെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റി യില്ല. കുറെ അതിരാണി ചെടിയും, കാട്ടുപുല്ലും തൊട്ടാവാടിയും കൊണ്ട് കാ ട് കയറിയ കണ്ടങ്ങൾ............ ഒരു നാടിൻറെ ദുരന്തത്തിൻറെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ക്കിടയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോൾ കാലുകൾക്ക് വല്ലാത്ത തളർച്ച തോന്നി. തിരി ച്ചു മാധവൻ ചേട്ടൻറെ കടയുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അമ്മ പിറകിൽ നി ന്ന് വിളിച്ച പോലൊരു തോന്നൽ...................
ഇടയ്ക്കു ഇപ്പോഴും പലപ്പോഴും ഉറക്കത്തിൽ അമ്മ വരും എല്ലാവരുടേയും വിശേഷങ്ങ ൾ ചോദിക്കും. അങ്ങിനെ ഒരു ദിവസ്സം സ്വപ്നത്തിൽ വന്ന അമ്മ യോട് ഞാ നും കൂടെ വരട്ടെയെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അമ്മ പറഞ്ഞു "നിൻറെ ഭാര്യക്കും മ ക്കൾക്കും നീ വേണം, എൻറെ വഴിയിൽ ഇപ്പോൾ നിനക്ക് വരാൻ പറ്റില്ല ", നി ന്നെ കൊണ്ട് പോകാൻ എനിക്കും പറ്റില്ല, സമയമാകുമ്പോൾ നി ന്നെ കൊണ്ട് പോകാൻ ഞാൻ വരാം ..........ഇപ്പോൾ വേറൊന്നും ആലോചിക്കാ തെ സമാധാനമായിരിക്കൂ. എൻറെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ അലാറം അടിച്ചു മണി അഞ്ചര, അപ്പോളാണ് ഞാൻ കണ്ടത് സ്വപ്നമാണെന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടായ ത്. അലാറത്തെ ശപിച്ചും കൊണ്ട് ഞാൻ ഉണർന്നു, അമ്മ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല എ ന്ന സത്യം ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ ഇന്നും എൻറെ മനസ്സു അനുവദിക്കാറില്ല. എ ന്തെല്ലാം ഉണ്ടായാലും ആരെല്ലാം ഉണ്ടായാലും അമ്മക്ക് പകരമാവില്ല, ഓർമ്മ വച്ച അന്നും ഇന്നും എന്നും ശ്വാ സം നിലക്കുന്നതു വരെയും എനിക്ക് എന്നും മാതൃ ദിനം തന്നെ . അത് ഒരു ദിവസ്സത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങില്ല..................
അന്ന് കണ്ടത് സ്വപ്നമായിരുന്നെന്നു ഇത്രയും കാലമായിട്ടും വി ശ്വസ്സിക്കാൻ എൻറെ മനസ്സ് അനുവദിക്കാറില്ല. അമ്മയുടെ വിരഹ ദുഃഖം അനുഭവിക്കുന്ന എല്ലാ മക്കൾക്കും വേണ്ടി സമർപ്പി ക്കുന്നു.
ജയരാജൻ കൂട്ടായി
ഇന്ന് ലോകമാതൃദിനം, ഈ ദിനത്തിൻറെ കാര്യത്തിൽ എനിക്ക് എന്തോ ഒരു സംശയം, ഒരു പന്തികേടുപോലെ, ഇങ്ങിനെ ഒരു ദിവസ്സത്തിൻറെ ആവശ്യം ഉ ണ്ടോ എന്നൊരു തോന്നൽ, കാരണം ഓർമ്മ വച്ച നാൾ മുതൽ എനിക്ക് എന്നും മാതൃദിനം തന്നെയാണ്. കുഞ്ഞായിരുന്നപ്പോൾ അമ്മ വീട്ടിനു പുറത്തു എവി ടെയെങ്കിലും പോയാൽ തിരിച്ചു വരുന്നത്‌ വരെ ഞാൻ വീട്ടിൻറെ മുമ്പിലുള്ള പ്ലാവിൻറെ ചുവട്ടിൽ നിന്നും തെക്കോട്ട് നോക്കിയിരിക്കും, കൂരാറ വായന ശാലയിൽ നിന്നും പള്ളിയുടെ ഇടവഴിയിൽ ഇറങ്ങി നടേമ്മൽ കിട്ടാട്ടൻറെ പ റമ്പ് വഴി കൂരാറ വയലിൽ ഇറങ്ങുന്നത്‌ കണ്ടാൽ ഞാൻ ഒച്ചത്തിൽ വിളിച്ചു കൂവും, അമ്മ വരുന്നുണ്ടേ, പിന്നെ വലിയ സന്തോഷമാണ്. അമ്മ വീട്ടിൽ നി ന്നും എങ്ങോട്ട് പോകുന്നതും എനിക്കിഷ്ടമായിരുന്നില്ല.
നാട് വിട്ടു പോകുന്നത് വരെ നിത്യവും അമ്മയാണ് ചോറു വിളമ്പുക, നാട് വിട്ടതിന് ശേഷവും മൂന്ന് നേരവും ഭക്ഷണം കഴിക്കുമ്പോൾ അമ്മയെ ഓർ ക്കും, കത്തുകൾ അങ്ങോട്ടും, ഇങ്ങോട്ടും മുടങ്ങാതെ അയക്കും. ടെലിഫോ ണ്‍ സർവ സാധാരണമായപ്പോൾ എല്ലാ വെള്ളിയാഴ്ചകളിലും മുടങ്ങാതെ വി ളിക്കും. അമ്മയുടെ ശബ്ദം കേൾക്കുമ്പോൾ തന്നെ വയറു നിറയും. ഫോൺ വിളിച്ചു സംസാരിച്ച ദിവസ്സങ്ങളിൽ ഉറങ്ങാൻ തന്നെ ഒരു സുഖമാണ്. പറഞ്ഞ റിയിക്കാൻ പറ്റാത്ത സന്തോഷം.
രണ്ടായിരത്തി നാല് ആഗസ്റ്റിൽ (ദിവസ്സം ഓർമ്മയില്ല) ഞാൻ ഗൾഫിൽ നി ന്നും നാട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ പതിവിനു വിപരീതമായി ചേട്ടത്തി ഭക്ഷണം വിളമ്പുന്നത് കണ്ടു. ഞാൻ അമ്മയോടു "എന്താ ഇപ്പോൾ ഭക്ഷണം വിളമ്പാ റില്ലേ" എന്ന് ചോദിച്ചു. "ഇല്ല മോനെ, എനിക്ക് ഇപ്പോൾ വയ്യാതായി" ഞാൻ ഇ പ്പോൾ വിളമ്പാറില്ല, എന്തായാലും കുറെ നാളുകൾക്കു ശേഷം നീ വന്നതല്ലേ, നിൻറെ ആഗ്രഹം നടക്കട്ടെയെന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു അടുക്കളയിൽ പോയി എനിക്ക് ചോറുമായി വന്നു. അതു കഴിച്ചപ്പോൾ എനിക്കു അറിയില്ലായിരുന്നു അമ്മയുടെ കൈ കൊണ്ടുള്ള അവസാനത്തെ ചോറായിരുന്നു അതെന്ന കാ ര്യം.
ഞാൻ തിരിച്ചു ഗൾഫിലേക്ക് പോയി, രണ്ടായിരത്തി അഞ്ചു ആഗസ്റ്റ്‌ നാലിന് ഭാ ര്യയുടെ ഫോണ്‍ വന്നു, അമ്മക്കു സുഖം ഇല്ല സ്ട്രോക്ക് വന്നു തലശ്ശേരി ടെ ലി ആശുപത്രിയിൽ ഐ സി യു വിലാണ് ഉള്ളത്‌, ആറാം തിയ്യതി ഞാൻ നാട്ടി ൽ എത്തിയപ്പോൾ നേരേ ആശുപത്രിയിൽ എത്തി, അന്ന് ഉച്ചക്ക് അമ്മയെ വാ ർഡിലേക്ക് മാറ്റിയിരുന്നു. കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്ന അമ്മയെ നോക്കി വിളിച്ചപ്പോ ൾ പതിയെ കണ്ണ് പകുതി തുറന്നു, ചുണ്ടിൽ നിന്നും സ്വരം പുറത്തേക്കു വ ന്നു"മോൻ എപ്പോൾ എത്തി" കൂട്ടത്തിൽ ഒരു ചെറു ചിരിയും. വീണ്ടും കണ്ണു കൾ അടച്ചു.
പിറ്റേ ദിവസ്സം അവസ്ഥ വീണ്ടും മോശമായി. പിന്നെ ബോധം തെളിഞ്ഞതോ കണ്ണ് തുറന്നതോയില്ല. എന്നെ കാണുവാൻ വേണ്ടി മാത്രം കിട്ടിയ ബോധമാ യിരുന്നു അത് എന്നു എനിക്കു ഇപ്പോളും ഉറപ്പുണ്ട്. പിന്നെ ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞ പ്പോൾ ചികിത്സ കൊണ്ട് കാര്യമില്ലത്തതിനാൽ, ഡോക്ടറുടെ നിർദ്ദേശപ്രകാ രം വീട്ടിലേക്ക് കൊണ്ടു പോരുമ്പോൾ ആംബുലൻസ് മൊകേരി വയലിൽ എ ത്തിയപ്പോൾ ഞാൻ വിഷമം കൊണ്ട് വീർപ്പ് മുട്ടുകയായിരുന്നു. എഴുപതു വർ ഷക്കാലം അമ്മ നടന്നു പോയ വഴികൾ, രണ്ടു മാസ്സങ്ങ ൾക്കു മുമ്പ് വരെ അ മ്മ നടന്ന വഴികൾ, വഴിയിലെ മണ്‍ തരികളും, മരങ്ങളും വഴികളുമെല്ലാം നി ശബ്ദം തേങ്ങുകയാണെന്നൊരു തോന്നൽ. അ മ്മ സ്ഥിരം നടന്നു പോകാറുള്ള വഴിയിൽ കൂടി വെറുമൊരു ശ്വാസം മാത്രം ബാക്കിയുള്ള അമ്മയുടെ ശരിര വുമായി ആംബുലസ്സിൽ വീട്ടിലേക്കു കൊണ്ട് പോകുമ്പോൾ അമ്മയെ നിത്യ വും കണ്ട് പരസ്പര വിശേഷങ്ങളും കുശലാന്വേഷണങ്ങളും നടത്താറുള്ള പല രും വിതുമ്പുകയായിരുന്നു.
കുട്ടിയായിരുന്നപ്പോൾ അമ്മയുടെ കയ്യും പിടിച്ചു മൊകേരി വയലിലേക്ക് കൂടെ പോകും, വഴിയിൽ കുഞ്ഞിത്തുണ്ടിയിൽ മാധവൻ ചേട്ടൻറെ കടയി ൽ നിന്നും മുർക്കും ചായയും വാങ്ങി തരും. അമ്മയുടെ കൂടെ വയലിൽ പോ കാൻ ഞങ്ങൾ മക്കൾ പരസ്പരം മൽസ്സരിക്കും. അമ്മക്ക് നിത്യവും കൃഷിയും വയലും കാണണമെന്നത് നിർബന്ധമായിരുന്നു. നെൽ വയൽ വരമ്പിലും വാ ഴ കൃഷിയുടേയും മരച്ചീനി കൃഷിയുടെയും ഇടയിൽ വെറുതെ നടന്ന് കുറ ച്ചു സമയം കഴിഞ്ഞു തിരിച്ചു പോരും. എന്നാൽ കൂടെ പോകുന്ന ഞങ്ങൾക്ക് ചായയും മുർക്കും കഴിക്കുകയാണ് ഉദ്ദേശം. കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞാൽ എങ്ങിനെ യെങ്കിലും തിരിച്ചു പോന്നാൽ മതിയെന്ന് വിചാരിക്കും.
വീട്ടിലെത്തി കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, രാണ്ടായിരത്തി അഞ്ചു അഗസ്റ്റ് മാസം മുപ്പതാം തിയ്യതി അമ്മ മരിച്ചു. അമ്മ ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോൾ മൊകേരി വ യലിലും കൂരാറ വയലിലുമുള്ള ഞങ്ങളുടെ കണ്ടങ്ങളിൽ സ്ഥിരമായി നെൽ കൃഷിയുണ്ടായിരുന്നു. കാർഷിക രംഗം സ മ്പദ് സമൃദ്ധമായിരുന്ന ആ കാല ത്ത് നെൽ കൃഷി നഷ്ടമില്ലാതെ നടന്നു പോയിരുന്നു. എന്നാൽ അടുത്ത കാല ത്ത് മൊകേരി വയലിൽ അമ്മ കൃഷി ചെയ്തിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ സ്ഥലം തേടി ഞാൻ നടന്നു, എവിടെയായിരുന്നു അതെന്നു എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റി യില്ല. കുറെ അതിരാണി ചെടിയും, കാട്ടുപുല്ലും തൊട്ടാവാടിയും കൊണ്ട് കാ ട് കയറിയ കണ്ടങ്ങൾ............ ഒരു നാടിൻറെ ദുരന്തത്തിൻറെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ ക്കിടയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോൾ കാലുകൾക്ക് വല്ലാത്ത തളർച്ച തോന്നി. തിരി ച്ചു മാധവൻ ചേട്ടൻറെ കടയുടെ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ അമ്മ പിറകിൽ നി ന്ന് വിളിച്ച പോലൊരു തോന്നൽ...................
ഇടയ്ക്കു ഇപ്പോഴും പലപ്പോഴും ഉറക്കത്തിൽ അമ്മ വരും എല്ലാവരുടേയും വിശേഷങ്ങ ൾ ചോദിക്കും. അങ്ങിനെ ഒരു ദിവസ്സം സ്വപ്നത്തിൽ വന്ന അമ്മ യോട് ഞാ നും കൂടെ വരട്ടെയെന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അമ്മ പറഞ്ഞു "നിൻറെ ഭാര്യക്കും മ ക്കൾക്കും നീ വേണം, എൻറെ വഴിയിൽ ഇപ്പോൾ നിനക്ക് വരാൻ പറ്റില്ല ", നി ന്നെ കൊണ്ട് പോകാൻ എനിക്കും പറ്റില്ല, സമയമാകുമ്പോൾ നി ന്നെ കൊണ്ട് പോകാൻ ഞാൻ വരാം ..........ഇപ്പോൾ വേറൊന്നും ആലോചിക്കാ തെ സമാധാനമായിരിക്കൂ. എൻറെ മൊബൈൽ ഫോണിൽ അലാറം അടിച്ചു മണി അഞ്ചര, അപ്പോളാണ് ഞാൻ കണ്ടത് സ്വപ്നമാണെന്ന തിരിച്ചറിവുണ്ടായ ത്. അലാറത്തെ ശപിച്ചും കൊണ്ട് ഞാൻ ഉണർന്നു, അമ്മ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല എ ന്ന സത്യം ഉൾക്കൊള്ളുവാൻ ഇന്നും എൻറെ മനസ്സു അനുവദിക്കാറില്ല. എ ന്തെല്ലാം ഉണ്ടായാലും ആരെല്ലാം ഉണ്ടായാലും അമ്മക്ക് പകരമാവില്ല, ഓർമ്മ വച്ച അന്നും ഇന്നും എന്നും ശ്വാ സം നിലക്കുന്നതു വരെയും എനിക്ക് എന്നും മാതൃ ദിനം തന്നെ . അത് ഒരു ദിവസ്സത്തിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങില്ല..................
അന്ന് കണ്ടത് സ്വപ്നമായിരുന്നെന്നു ഇത്രയും കാലമായിട്ടും വി ശ്വസ്സിക്കാൻ എൻറെ മനസ്സ് അനുവദിക്കാറില്ല. അമ്മയുടെ വിരഹ ദുഃഖം അനുഭവിക്കുന്ന എല്ലാ മക്കൾക്കും വേണ്ടി സമർപ്പി ക്കുന്നു.
ജയരാജൻ കൂട്ടായി
No comments:
Post a Comment